Momo is een natuurkind. Ze woont zonder vader of moeder in een oude ruïne buiten de stad. Maar ze is niet vaak alleen. Veel mensen komen haar opzoeken om hun hart te luchten. Want Momo kan goed luisteren. Daardoor heeft ze veel echte vrienden. Ondertussen groeit de stad snel. Overal verrijzen betonnen flatgebouwen langs de kaarsrechte straten. Het leven verkilt er, het wordt gehaast en vreugdeloos. De stad komt in de greep van de tijdspaarders, en vanaf dat moment is het met de gezelligheid en de rust gedaan! De tijdspaarders krijgen iedereen in hun macht, behalve Momo. Momo herinnerde zich dat ze in deze straat niet vooruit had kunnen komen, tot ze zich omgedraaid had en achterwaarts gegaan was. En daarom deed ze het nu weer. Haar hart bleef bijna stilstaan van schrik. Als een grijze, wandelende muur naderden daar de tijddieven, de een naast de ander, de hele straatbreedte innemend en rij na rij, zover je kon kijken. Momo gaf een gil, maar ze kon haar eigen stem niet horen. Ze liep achteruit de Nooitsteeg in en staarde met wijd opengesperde ogen naar het leger grijze heren dat haar nu volgde.